Aire na yerba, sol nel to pelo,
palabres que caen, muertes
—como les fueyes caen—,
dando'l so cuerpu a la tierra
de rosales que, en floreciendo,
serán abellugu d'otros versos.
Aire seroñu, sol d'iviernu
dibuxando la persiana na to piel,
mirándote a los güeyos nel espeyu,
un respigu d'un suañu mozu nesti mundu vieyu,
n'otra casa,
n'otru cuerpu.
Esi tesoru te dexo.
_________________
